Οι συζητήσεις με τους χαζούς

Πολλές φορές, οι λέξεις τα λένε όλα. Ειδικά όταν συντάσσονται από Αμερικανούς διπλωμάτες, απευθύνονται στην ηγεσία της υπερδύναμης, και επιχειρούν να περιγράψουν… στα όρια του κουτσομπολιού, την πολιτική πραγματικότητα που επικρατεί σε μια χώρα.

Οι αποκαλύψεις...
 του Wikileaks για την Ελλάδα, που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα η «Καθημερινή της Κυριακής», αποκαλύπτουν το μέγεθος της πολιτικής δυστυχίας του Ευάγγελου Βενιζέλου, σε μια και μόνο φράση: «Είναι έξυπνος και δεινός ρήτωρ, που δεν αντέχει συζητήσεις με χαζούς»…

Έχετε καμία αμφιβολία ότι έτσι έχουν τα πράγματα; Ο σημερινός Υπουργός Εθνικής Άμυνας, αποτελεί το πλέον προικισμένο μέλος της πολιτικής ζωής του τόπου. Πολύ πάνω από το μέσο ευφυίας των Ελλήνων πολιτικών, με γνωστική και ακαδημαϊκή κατάρτιση που δεν τον έριξε στην παγίδα να παραμείνει «καθηγητάκος», όπως συνέβη με τους περισσότερους πολιτικούς οι οποίοι προήλθαν από τα αμφιθέατρα.

Πολιτικός με ήθος και διορατικότητα. Μπήκε στο ΠΑΣΟΚ το 1989, τότε που τον Ανδρέα Παπανδρέου τον εγκατέλειπαν σχεδόν όλοι. Κατάφερε να εδραιώσει ένα προφίλ μετριοπάθειας και αξιοπιστίας, που τον καθιστά συμπαθή και αποδεκτό συνομιλητή ακόμη και για ψηφοφόρους που ακούνε «ΠΑΣΟΚ» και… τρέχουν να γλιτώσουν.

Φυσικά, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό μέγεθος, ήταν επόμενο να χάσει από την οικογενειοκρατία και τον φαύλο συνδικαλισμό, όταν διεκδίκησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική πανωλεθρία του 2007. Τότε, δεν άντεξε να… συζητεί με τους χαζούς, και ξέσπασε.

Οι Αμερικανοί λοιπόν έχουν δίκιο. Τόσο για τον Βενιζέλο, όσο και για τους… χαζούς με τους οποίους συνομιλεί, συνεργάζεται, συνθέτει ή αντιπαρατίθεται. Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων. Που η κοινωνία δυσκολεύεται να τους αποδεχτεί, ακριβώς επειδή έχει συνηθίσει στους μέτριους. Και τους χαζούς φυσικά…