Γιατί να επαινούμε την ανοησία Μακρόν;

Στο πλαίσιο των εορτασμών της 18ης Ιουνίου 1940, ένας μαθητής θεώρησε καλό να αποκαλέσει τον Γάλλο πρόεδρο χαϊδευτικά με το μικρό του όνομα. Αυτό δεν άρεσε στον Γάλλο πρόεδρο ο οποίος απάντησε: «Όχι, αυτό δεν γίνεται,». Ο νεαρός απάντησε αμήχανα «Συγγνώμη Κύριε Πρόεδρε» αλλά o Μακρόν συνέχισε: «Είσαι εδώ σε έναν επίσημο εορτασμό, πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως πρέπει. Επομένως μπορεί γενικά να φέρεσαι σαν βλάκας, αλλά σήμερα είναι η μέρα της Μασσαλιώτιδας, και επομένως πρέπει να με αποκαλείς «Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας» ή «Κύριε». Εντάξει; Άντε», είπε σε έντονο ύφος. Και συνέχισε

«Και πρέπει να μάθεις να κάνεις τα πράγματα με τη σωστή σειρά. Τη μέρα που θα θέλεις να κάνεις επανάσταση θα πρέπει πρώτα να έχεις πτυχίο και δουλειά, να τρέφεσαι μόνος σου, εντάξει; Τότε να πας να δώσεις μαθήματα και σε άλλους»

Όλα αυτά καλά μέχρι την στιγμή που ο νεαρός ζήτησε συγνώμη. Από εκεί και πέρα σύμφωνα με τον Μακρόν για να κάνει κανείς την επανάσταση του πρέπει πρώτα να πάει στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, να βρει δουλεία και βλέπουμε. Μα αν είναι να φτάσει κανείς στα τριάντα του για να αρθρώσει λόγο, τότε το έχει χάσει το παιχνίδι. Από την άλλη μεριά είναι και το βλάκας ( ή κατ' άλλους ανόητος), που αποκάλεσε τον πιτσιρικά. Ποιος είναι βλάκας, ο νεαρός που τον αποκάλεσε ΜΑΝΙΟΥ (υποκοριστικό του Εμανουέλ) και αμέσως ζήτησε συγνώμη ή ο πρόεδρός του που δεν διστάζει να μιλήσει έτσι σε έναν το πολύ δεκαπεντάχρονο. Πάντως ο νεαρός δεν είναι. Και λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Την νεολαία την δεν την πυροβολούμε, δεν την προσβάλουμε, όταν κάνει λάθος και πολύ περισσότερο όταν το αναγνωρίζει και ζητάει συγνώμη. Και ακόμη περισσότερο όταν δε εγκληματεί κιόλας. Του άρεσε προεκλογικά και το προκαλούσε και το ενθάρρυνε ο κύριος αυτός…

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΊΝΟΥΜΕ: ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ. Ένας στοιχειωδώς σοβαρός  το παίρνει με τον τρόπο του χωρίς να το απαιτήσει…