Η οργή ως φάρσα

Άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη στο www.liberal.gr/

Όταν εκλείψουν τα πειστικά επιχειρήματα, ποια είναι η μοιραία καταφυγή του συζητητή; Το συναίσθημα. Μόνο που το συναίσθημα έχει ένα ελάττωμα: Για να είναι αποτελεσματικό, πρέπει να είναι πρωτογενές και ειλικρινές, όχι ιδεολογικό αποκούμπι. Άλλη αξία λοιπόν είχε η οργή για το «παλιό πολιτικό σύστημα» το 2013-15 κι άλλη η έχει η ίδια -δήθεν- οργή το 2019. Αυτό που πριν πέντε χρόνια ήταν σαρωτικό, σήμερα είναι απλώς φάρσα.

Το γράφω γιατί το διαπίστωσα σε γιορτινά τραπέζια φίλων και συγγενών. Όταν η συζήτηση κατέληγε στην πολιτική, οι ολίγοι εναπομείναντες Συριζαίοι, ελλείψει επιχειρημάτων υπέρ του Αλέξη κατέφευγαν την επιστράτευση της ξαναζεσταμένης οργής του 2013-15. Λες και δεν έχουν μεσολαβήσει από τότε τέσσερα χρόνια απόλυτης διάψευσης κάθε οράματος που διακίνησαν και κάθε πολιτικής θέσης που διατύπωσαν, κάνουν ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω και ξαναρίχνουν άγκυρα στα ασφαλή και νικηφόρα νερά εκείνων των καιρών.

Αστεία πράγματα. Και λογικά ατελέσφορα, καθώς οι συνδαιτυμόνες και συνδιαλεγόμενοι τυχαίνει στην συντριπτική τους πλειοψηφία να ζουν στο σήμερα και όχι στο χθες. Ξέρετε, κανένας δεν σκοπεύει να ξεχάσει το παρελθόν όπως διατείνονται οι Συριζαίοι φίλοι μου, απλώς τώρα σε αντίθεση με το 2013-15 υπάρχει η δυνατότητα σύγκρισης του με το παρόν. Το δαιμονοποιημένο μεταπολιτευτικό παρελθόν της χώρας ξαναδιαβάζεται και οι μέχρι πρότινος αποδιοπομπαίοι εκπρόσωποι του ξαναζυγίζονται, με τα μέτρα και τα σταθμά και της Συριζαϊκής λέον τετραετίας.

Δεν αθωώνονται οι «παλιοί», αλλά τόσο οι αμαρτίες τους όσο και τα επιτεύγματα τους αποκτούν το πραγματικό ειδικό τους βάρος. Αντιστοίχως, οι «νέοι» των μεγάλων οραμάτων και του ηθικού πλεονεκτήματος, δεν είναι πια ούτε νέοι, ούτε οραματιστές, ούτε ηθικοί. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια από τα ίδια με τους τότε «παλιούς», στην πιθανότερη είναι αποδεδειγμένα χειρότεροι απ’ αυτούς. Και μάλιστα οι «παλιοί» αλλάζουν μέρα με τη μέρα, ενώ οι «νέοι» υπερασπίζονται πλέον την παλαιότητα τους με φανατισμό. Τούμπα τα πράγματα.

Επειδή όλα αυτά δεν είναι βαθιά και δυσνόητη φιλοσοφία αλλά ορατά δια γυμνού οφθαλμού στον απλό μέσο πολίτη, η όψιμη επαναφορά του παλαιού θυμού λες και βρισκόμαστε ακόμα στην κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, είναι η απόλυτη ένδειξη ηττοπάθειας. Αυτός που στο καφενείο ή στην παρέα, εν έτει 2019 είναι θυμωμένος με την Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ του 2010-14 (ξεχνώντας εντελώς ότι μεσολάβησε το 2015-19), μόνο με τον τρελό του χωριού μπορεί να παρομοιαστεί. Όλο το χωριό κλαίει κι αυτός για λόγους που μόνο ο ίδιος καταλαβαίνει, γελάει.

Τους τρελούς του χωριού τους κάνουμε χάζι, αλλά δεν τους βάζουμε να διαχειριστούν την τύχη των χωριανών. Ειδικά όταν μια ιστορική ειρωνεία τους έδωσε μια φορά αυτή την δυνατότητα κι έκαναν το χωριό σαν τα μούτρα τους. Και τώρα επιμένουν πως δεν πρέπει να κοιτάμε πως κατάντησε σήμερα το χωριό, αλλά να οργιζόμαστε αναθυμούμενοι πως ήταν κάποτε, πριν αυτοί βρεθούν στην εξουσία του. Εντάξει, αυτοί μπορεί να πακετάρουν την τρέλα που πουλάνε ως οργή, αλλά και οι υπόλοιποι δεν είναι ηλίθιοι καταναλωτές.