Το πεσμένο παγκάκι!

Προσπάθησα να το σηκώσω, αλλά ήταν βαρύ.

Ζήτησα από κάποιον να με βοηθήσει να το σηκώσουμε αλλά η απάντησή του ήταν μια βρισιά για τους υπεύθυνους.

Είναι πολλές μέρες πεσμένο αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε…

Τόσος κόσμος περνά από εκεί, Τόσοι υπάλληλοι του δήμου που περνούν και καθαρίζουν, το βλέπουν και αυτοί. Ε, δεν φταίει κανείς άλλος… εμείς φταίμε! Εγώ που άργησα να αντιδράσω, όποιος «δεν το είδε» παρά το ότι περνά από εκεί τακτικά, εσύ που θα σκεφθείς «σιγά το πράγμα και τι έγινε», όποιος βαρέθηκε να πάρει ένα τηλέφωνο στους υπευθύνους να τους ενημερώσει, οι υπεύθυνοι που πιθανώς το είδαν αλλά δεν το θεώρησαν σοβαρό. Όλοι φταίμε….

Μα, θα πει κανείς, σιγά κι τι έγινε, ένα παγκάκι πεσμένο είναι, όχι κάτι σοβαρό. Θα συμφωνήσω, αλλά όταν αδιαφορούμε για κάτι τόσο απλό, τόσο εύκολο, όταν θα χρειαστεί μια πιο σοβαρή προσπάθεια για κάτι που μπορεί να επηρεάζει την καθημερινότητά μας, μήπως αντιδράσουμε πάλι το ίδιο, πάλι αδιαφορήσουμε….

Όχι, δεν φταίνε πάντα οι αρμόδιοι, πρώτα από όλα η ευθύνη είναι δική μας. Όχι για το παγκάκι, αλλά για πολλά από τα στραβά κι ανάποδα που μας ενοχλούν ή μας εμποδίζουν.

Για την ιστορία το παγκάκι είναι πεσμένο στην οδό Αριστοτέλους στην Αλεξάνδρεια, πίσω από το «πνευματικό κέντρο».